22 listopada 2007 roku społeczność Zespołu Szkół w Podwilku gościła światowej sławy reżysera pana Andrzeja Wajdę. Przybył do nas o godzinie 9.45 na zaproszenie p. dyr. Aliny Leksander. Towarzyszyły mu dwie panie: żona Krystyna Zachwatowicz (scenarzystka) i jej chrześniaczka. Spotkanie wraz z rozdawaniem autografów trwało około dwóch godzin.

    W naszym gronie powitaliśmy dostojnych gości po orawsku, czyli odśpiewaniem „Orawy” przy akompaniamencie kapeli góralskiej (w składzie: Florian Łopuch, Mikołaj Garbień, Dariusz Łopuch). Pan Reżyser, chcąc wyeliminować nasze onieśmielenie, zajął się reżyserowaniem spotkania.

  Rozpoczął od przypomnienia kilku faktów dotyczących powstania „Katynia”, ponieważ 12 października uczniowie gimnazjum wraz z nauczycielami oglądali ten film w kinie „Tatry” w Nowym Targu. Pan Reżyser wprowadził zebranych w problematykę, wyjaśniając, dlaczego dopiero teraz on powstał. Przypomniał uwarunkowania historyczne niesprzyjające temu tematowi oraz o braku odpowiedniego scenariusza.  
    Pytania kierowane do p.  Andrzeja Wajdy były bardzo różnorodne. Oto niektóre z nich: Co czuł, gdy odbierał Oskara w 2000 roku? Z czego najgłośniej się śmieje? Kiedy powstaje muzyka do jego filmów? Z jakimi aktorami lubi pracować? Dlaczego „Wesele” S. Wyspiańskiego jest tekstem, z którym powinni się zmierzyć adepci sztuki aktorskiej? Czy przeżycia osobiste utrudniały mu  kręcenie filmu „Katyń”? Pytany o związki z Japonią i jej kulturą opowiedział, jak doszło do powstania Centrum Japońskiego w Krakowie.
Na każde pytanie udzielił odpowiedzi. Chętnie przywoływał różne anegdoty związane z powstawaniem jego filmów, np. opowiedział, dlaczego do filmu „Panny z Wilka” wybór padł na muzykę Karola Szymanowskiego albo o rozmowie z Krzysztofem Pendereckim po koncercie w Petersburgu, w której mistrz wyraził swą gotowość napisania muzyki do filmu o zbrodni katyńskiej, wręczając reżyserowi jeden utwór. Z opowieści p. Andrzeja Wajdy można było wnioskować, że lubi twórczość Jarosława Iwaszkiewicza. Obecnie pracuje nad kolejnym jego opowiadaniem pt. „Tatarak” (wcześniej były: „Panny z Wilka” i „Brzezina”). Druga część filmu będzie oparta na tekście Olgi Tokarczuk.
    Pan Andrzej Wajda wpisał się do kroniki szkolnej (najcenniejszy wpis) oraz rozdał wiele autografów. Pożegnaliśmy go gromkim śpiewem. Tym razem było to „Sto lat”.

   Spotkanie przebiegało w bardzo miłej atmosferze. Mnie urzekła otwartość pana Andrzeja Wajdy, jego poczucie humoru oraz  hart ducha. Mimo przeziębienia, kataru, który męczył go tego dnia, spotkał się z nami. Kiedy uczniowie pytali go, czy sława mu nie przeszkadza, stwierdził, że nie myśli o tym. Na pewno nie przeszkodziła mu w spotkaniu z uczniami orawskiej szkoły. Chętnie prowadził dialog z uczniami i nauczycielami. To była interesująca lekcja dotycząca historii kinematografii polskiej i wielkie przeżycie dla podwilczańskiej społeczności.

 
Barbara Z.